Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένας νεαρός που ξύπνησε ένα πρωί για να πάει στη δουλειά του και όταν άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του τον περίμενε ένα δώρο. Μια όμορφη άμαξα. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να καθίσει στο αναπαυτικό της κάθισμα και να αρχίσει να την επεξεργάζεται. Όταν δεν είχε μείνει κάτι άλλο να επεξεργαστεί στο εσωτερικό της, έστρεψε το βλέμμα του προς τα έξω και άρχισε να παρατηρεί το τοπίο.
Η άμαξα όμως έμενε ακίνητη, γιατί δεν είχε άλογα να την κινήσουν, έτσι το τοπίο παρέμενε το ίδιο και ο νεαρός άρχισε να βαριέται. Για καλή του τύχη βρήκε δύο άλογα και τα έζεψε στην άμαξα. Τα άλογα άρχισαν να τρέχουν και το ταξίδι γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρον και συναρπαστικό. Ο νεαρός, όμως, δεν άργησε να συνειδητοποιήσει ότι γινόταν και επικίνδυνο, αφού τα άλογα τον πήγαιναν όπου ήθελαν αυτά, περνώντας μέσα από λακκούβες, πέτρες και απότομες ανηφοριές.
Συνειδητοποίησε ότι τον έλεγχο δεν τον είχε εκείνος αλλά τα άλογα και σκέφτηκε ότι αν δεν προσλάμβανε έναν αμαξά θα καταστρεφόταν η άμαξά του και θα τελείωνε άδοξα και το ταξίδι του. Και πάλι, για καλή του τύχη, βρήκε έναν αμαξά. Τώρα ήταν έτοιμος να συνεχίσει το ταξίδι του έχοντας ως οδηγό έναν αμαξά και όχι ά-λογα. Παρόλα αυτά, ο νεαρός φαινόταν προβληματισμένος και ρώτησε τον αμαξά: «ποια κατεύθυνση θα πάρουμε; Ποιος είναι ο προορισμός μας;». Ο αμαξάς, δείχνοντάς του έναν χάρτη που κρατούσε στα χέρια, του απάντησε: «έχουμε αυτόν τον χάρτη, και αν θέλουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας, θα χρειαστεί να τον διορθώνουμε καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής, γιατί ο χάρτης δεν είναι η περιοχή που απεικονίζει».
Μπορούμε να παραλληλίσουμε την άμαξα με το σώμα μας, τα άλογα με τις ανάγκες, τις πεποιθήσεις, τις επιθυμίες, τα συναισθήματα μας, τον αμαξά με το μυαλό μας (τη διάνοιά μας) και το χάρτη με την αντίληψή μας για την πραγματικότητα. Αυτή η αλληγορία μας βοηθά να κατανοήσουμε το ότι η ζωή και το μυαλό ενός ανθρώπου αποτελούν μέρος ενός συστήματος, καθώς επίσης, ότι όλα τα μέρη του συστήματος συνδέονται, αλληλεξαρτώνται και αλληλοεπηρεάζονται, ενώ δεν είναι εφικτό να απομονωθεί πλήρως ένα τμήμα του συστήματος από το υπόλοιπο σύστημα. Αυτή είναι μια από τις βασικές αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται το NLP (Νευρο-γλωσσικός προγραμματισμός).
Μία άλλη βασική αρχή είναι ότι η πραγματικότητα που γνωρίζει ο άνθρωπος δεν είναι κάτι άλλο από την αντίληψη που έχει για αυτήν. Μέσω των αισθητηριακών του συστημάτων ο άνθρωπος δημιουργεί την προσωπική του αντίληψη για τον κόσμο που τον περιβάλλει και με βάση αυτήν την αντίληψη βιώνει την πραγματικότητα. Αυτό που καθορίζει πώς θα συμπεριφερθεί ο άνθρωπος είναι οι νευρο-γλωσσικοί χάρτες της πραγματικότητάς του και όχι η ίδια η πραγματικότητα.
Ας δούμε όμως αναλυτικά τι είναι το NLP. Η νευρολογία, η γλώσσα και ο προγραμματισμός είναι τα τρία στοιχεία που συνθέτουν τον όρο «NLP» ή «Νευρο-γλωσσικό Προγραμματισμό», καθώς επίσης, και οι τρείς πιο σημαντικές συνιστώσες, ο συνδυασμός των οποίων παράγει αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινη εμπειρία. Ας εξετάσουμε καθένα από τα τρία αυτά στοιχεία χωριστά όπως περιγράφονται εύστοχα από την nlpgreece:
“Ο όρος NLP (ΝΓΠ ή ΝΛΠ) προήλθε από τα τρία πλέον σημαντικά στοιχεία που καθορίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά: Neuro Linguistic Programming ή Νευρο-Γλωσσικός Προγραμματισμός
Neuro (Νεύρο) – αναφέρεται, γενικά, στο νευροδιαδύκτιο ως σύστημα που λαμβάνει, μεταφέρει και επεξεργάζεται μηνύματα και εμπειρίες από το εξωτερικό περιβάλλον δια’ μέσου των αισθήσεών μας.
Linguistic (Γλωσσικός) – αναφέρεται στη μεγάλη σημασία και τη χρησιμότητα της γλώσσας, με την ευρεία έννοιά της, ως εργαλείο απόδοσης νοημάτων και έκφρασης των εμπειριών. Η “γλώσσα“ που χρησιμοποιούμε συνδέεται με τις προσωπικές μας εμπειρίες και καλύπτει τόσο τον προφορικό λόγο (λέξεις), όσο και τις κινήσεις και εκφράσεις – micro muscle movements.
Programming (Προγραμματισμός) – αναφέρεται στα μοτίβα λειτουργίας (προγράμματα/patterns) που υιοθετούμε, για να διαχειριστούμε το περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε.”
Ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται, ερμηνεύει και βιώνει την πραγματικότητα με το δικό του μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο. Οι πεποιθήσεις, οι αξίες και τα βιώματά του φιλτράρουν τα ερεθίσματα που δέχεται από το εξωτερικό του περιβάλλον και του επιτρέπουν να διαμορφώσει τα δικά του προγράμματα (μοτίβα) προκειμένου να λειτουργήσει μέσα στην πραγματικότητα. Αυτά τα μοτίβα είναι που ορίζουν το βαθμό δυσκολίας ή ευκολίας στη διαχείριση των καταστάσεων στη ζωή ενός ανθρώπου.
